ΑΝΤΙΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ
- ΕΛΠΊΖΟΥΜΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΧΡΗΣΙΜΕΣ ΟΙ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΜΑΣ. ΕΤΣΙ ΜΕ ΣΚΟΠΟ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΜΙΑ ΠΥΞΙΔΑ ΠΟΥ ΘΑ ΜΑΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΕΙ ΣΤΟ ΣΩΣΤΟ, ΜΙΑ ΑΠΟΨΙ ΕΝΙΑΙΑ ΓΙ' ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΖΩΤΙΚΟ ΘΕΣΜΟ.
- ΕΙΝΑΙ ΑΠΕΡΑΝΤΕΣ ΟΙ ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΩΣΤΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΤΟΠΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ Η ΟΠΟΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΕΚΦΡΑΖΕΤΑΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΙ.
- ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ ΜΕ ΘΕΤΙΚΑ ΕΠΑΚΟΛΟΥΘΑ ΣΤΗΝ ΤΟΠΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ, ΣΤΗΝ ΤΑΞΙ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ.
- ΚΑΙ ΣΥΜΜΕΤΑΣΧΕΤΕ ΣΤΗΝ ΨΗΦΟΦΟΡΙΑ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ.
- ΤΟ ΕΥΡΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΓΙΑ ΤΑ ΤΟΠΙΚΑ ΔΡΏΜΕΝΑ , ΣΕ ΣΥΝΔΙΑΣΜΟ ΜΕ ΤΙΣ ΚΑΘΑΡΕΣ ΑΚΟΜΜΑΤΙΣΤΕΣ ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ, ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΧΗ ΓΙΑ ΝΕΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ.
Αντικαλλικράτης Σέ κάθε θέσι, υπάρχει καί ο αντίλογος. Όχι από πρόθεσι γιά αντιπολίτευσι... Έχουμε βαρεθεί τίς στείρες αντοπολιτεύσεις . Σέ κάθε αντιπολιτευτική διάθεσι, δέν υπάρχουν πάντα αγαθές προθέσεις. Η πείρα απέδειξε ότι σ΄αυτή τήν χώρα, δέν είμαστε επαρκείς ούτε γιά κυβέρνησι ούτε γιά αντιπολίτευσι. Έχουμε ένα δυαδικό σύστημα αντιθέσεων αναμεσα σέ άσπρο – μαύρο, καλό – κακό, αριστερό – δεξιό, το οποίο σύστημα, δέν εξυπηρέτησε καμμία πρόοδο. Μέσα άπό αυτές τίς στείρες αντιπαραθέσεις, δέν πείθει ούτε η κυβέρνησις ούτε η εκάστοτε αντιπολίτευσις γιά την τιμιότητα καί καθαρότητα τών προθέσεων τους. Αυτό τό μείγμα τού στείρου διαλόγου που προηγήθηκε καί φθάνει ως τό σήμερα, έδωσε τούς σάπιους καρπούς του τούς οποίους όλοι μας απολαμβάνουμε σε όλους τούς τομείς. Στά εθνικά θέματα, στήν οικονομία, στήν υγεία, στήν παιδεία, στον πολιτισμό, στό περιβάλλον, στήν κοινωνική μας συμπεριφορά, στίς συλλογικές υποθέσεις, στήν αποτελεσματική λειτουργία τού κράτους. Μάς βαυκαλίζουν συνέχεια γιά το καθεστός τής δημοκρατίας καί τών αρχών τού σοσιαλισμού. Αλλά σ΄ένα καθεστώς δημοκρατίας, υπάρχει πολύς σκεπτικισμός. Οί άνθρωποι ερευνούν μέ αίσθημα ευθύνης καί έρωτα γιά τήν αλήθεια χωρίς να περιχαρακώνωνται πίσω από θεωρίες απυρόβλητες οι οποίες έχουν γίνει αξιώματα καί ό,που, όποιος τίς αμφισβητήσει καίγεται στό πύρ τό εξώτερον... ή τουλάχιστον, δέν βολεύεται... Ο σκεπτικισμός, αποτελεί τήν ουσία τής πραγματικής παιδείας καί κατ΄επέκτασι τών γνήσιων δημοκρατικών θεσμών. Τολμάμε νά αμφισβητήσουμε. Μέσα από αυτό το πεδίο, θα αμφισβητήσουμε κάθε τί που φθείρει καί υπονομεύει τίς συλλογικές μας υποθέσεις. Θά αμφισβητήσουμε τίς κομματικές δομές τού συστήματος το οποίο έχει αποσυντονίσει καί υπονομεύσει τήν συλλογική μας πορεία. Διότι τα πάντα σ΄αυτήν τήν χώρα, έχουν γίνει εξαρτήματα τών κομματικών μηχανισμών. Καί τα εξαρτήματα αυτά, δέν λειτουργούν παρά ως εξαρτήματα… Ένα τέτοιο εξάρτημα είναι καί αυτό που αποκαλούν θεσμό Τοπικής Αυτοδιοικήσεως. Δέν θα μπούμε στήν λογική τους καί στούς ψεύτικους διαλόγους οι οποίοι αποσκοπούν στό να ανασυντάξουν καί προωθήσουν πάρα πέρα τα κομματικά συμφέροντα μέ τήν αναδιοργάνωσι τού θεσμού. Όταν φυσικά λέμε κομματικά συμφέροντα, εννοούμε τίς γραμμές που επιβάλλονται από εξωτερικά σκοτεινά κέντρα πραγματικής εξουσίας, τίς φατρίες πού κρύβονται πισω από τα κόμματα εξουσίας καί οί οποίες εξυπηρετούνται επαρκώς από ένα μεγάλο φάσμα πολιτικής. Οι φατρίες, αποτελούν μία οργανωτική πυραμίαδα ή οποία στηρίζεται στίς εκδουλεύσεις. Στήν κορυφή της βρίσκονται οι ηγέτες αμειγείς αντιπρόσωποι ξένων συμφερόντων ή μείγματος με τοπικά συμφέροντα. Έχουν βοηθούς τα περιβόητα golden boys, διοικητές καί διευθυντές οι οποίοι απολαμβάνουν σκανδαλώδη προνόμοια είς βάρος τών πολλών, τιτλούχους οι οποίοι υπηρετούν τό σύστημα, Μή Κυβερνητικές Οργανώσεις φαντάσματα στίς οποίες παρασιτούν μέχρι σκασμού τά παιδιά τής ανώτατης κομματικής ιεραρχίας καθώς καί αυτοί πού υπηρετούν ξεπεσμένους τρόπους ζωής οι οποίοι τρόποι προωθούνται ως πρότυπα γιά τήν Ελληνική κοινωνία. Στήν συνέχεια, βρίσκεται ο στρατός κατοχής ο οποίος έχει εγκατασταθεί από τό κόμμα σε διάφορες υπηρεσίες τού δημοσίου ή σε χώρους ιδιωτικούς στούς οποίους χρειάζεται ο πολίτης να πληρώνη βαριά διόδια γιά να έχη πρόσβασι στήν νομιμότητα. Η βάσις τής πυραμίδας, εκφράζεται με τίς επαγγελματικές συντεχνίες, τα επιμελητήρια, επιδοτούμενες ομάδες γιά διάφορους σκοπούς καί περισσότερο με τον θεσμό που αποκαλούν Τοπική Αυτοδιοίκησι. Επί έναν αιώνα πειραματίζονται γιά τήν παιδεία καί το κάθε νέο στάδιό της είναι κάτι χειρότερο από το προηγούμενο! Τό ίδιο συμβαίνει με τήν Τοπική Αυτοδιοίκησι όπου κάθε μέτρο, είναι χειρότερο από τό προηγούμενο. Καί στίς δύο περιπτώσεις, τίς γραμμές ή κατευθύνσεις πού θα ακολουθήσουμε, τίς δείνουν τα σκοτεινής προελέυσεως καί σκοπών ίσνστιτούτα ερευνών. Τυπικό παράδειγμα αποτυχίας στήν δεύτερη περίπτωσι, είναι πόλεις καί χωριά πού αποτελούν πρότυπα κακομοιριάς στή διαχείρησι καί σχεδιασμό τής χωροταξικής καί πολεοδομικής τους διατάξεως. Πολυδάπανα εξωτερικά φτιασιδώματα, τα οποία δέν ανταποκρίνονται στίς στέρεες παραγωγικές δομές τών κοινωνιών, ούτε στήν κοινωνική τους συμπεριφορά η οποία φαίνεται καί μόνον από τό άθλιο στένεμα τών δρόμων. Οί δρόμοι αυτοί, εξυπηρετούν πανάκριβες οικοδομές μέσα στίς οποίες οί άνθρωποι ικανοποιούν τίς ατομικιστικές τους ματαιοδοξίες. Χωρίς να γνωρίζουν ότι αποκομμένοι από τήν κοινωνία θα τούς πλακώσουν η πολυτέλεια καί οι ανέσεις με αποτέλεσμα να συνθλιβούν μέσα στα ερείπιά τους... Πλήρης αδιαφορία τού θεσμού γιά ζωτικά προβλήματα τών κοινωνιών τους ειδικά στήν ύπαιθρο η οποία στενάζει καί φθείρεται μέσα σέ στενά μονοπάτια τα οποία χάραξαν τα γαϊδούρια καί τα οποία μονοπάτια καλούνται να εξυπηρετήσουν με τήν ίδια χάραξι τα σύγχρονα μέσα μεταφοράς. Αλλά καί εκεί πού τα γαϊδούρια δέν πρόλαβαν να χαράξουν καί πού η αναγκαιότητα επιβάλλει νέες χαράξεις, ο φτηνός υπολογισμός επιβάλλει τούς άθλιους και δαπανηρούς κανόνες του οι ‘οποίοι επιβαρύνουν μέ κόστος τίς παραγωγικές διαδικασίες καί επιταχύνουν τήν συλλογική δυστυχία. Καί όλα αυτά μέ φόντο τήν επιταχυνόμενη ερήμωσι. Αλλά ποιός σώφρων πολίτης, θα μπορούσε σήμερα να κοιμάται ήσυχα μέσα σέ πολυτελείς κρεβατοκάμαρες;.. Ας δούμε όμως ευρύτερα τόν θεσμό από μία ‘αλλη πλευρά, ερευνητική, μή επαγγελματική καί αυστηρά αντικομματική. Διότι κομματισμός = φατριασμός. Καί ο φατριασμός είναι ο χείριστος εχθρός τών συλλογικών συμφερόντων καθώς καί τής ίδιας τής δημοκρατίας. Η έννοια Τοπική αυτοδιοίκησις, καθορίζει κατ΄αρχή συγκεκριμένο χώρο. Τόν τόπο. Λέμε γιά παράδειγμα, ποιός είναι ό τόπος σου ; Καί δεν απαντούμε ότι ο τόπος μου είναι η Πελοπόννησος, η Λακωνία ή η επαρχία Μυλοποτάμου στήν Κρήτη. Λέμε μάλλιστα με υπερηφάνεια τήν πόλι μας ή το χωριό μας. Π.χ. Είναι ο Αλικιανός, σέ κάποια επαρχία τής Κρήτης... Συνεπώς, πρώτο βήμα είναι να αποκαταστήσουμε τίς έννοιες τών λέξεων. Καί στήν προκειμένη περίπτωσι, Τοπική Αυτοδιοίκησις = Ο περιορισμένος χώρος στόν οποίο οι τοπικές κοινωνίες δικαιούνται να διαχειρίζωνται αυτόνομα καί υπόλογα απένατι στήν διαρκώς καλλιεργούμενη λαϊκή συμμετοχή και υπευθυνότητα, θέματα που έχουν σχέσι με άμεσες συλλογικές ανάγκες τους, με την ποιότητα τής ζωής των καθώς καί τήν ίδια τήν αυτοδύναμη οικονομική τους ανάπτυξι. Γιά τον σκοπό αυτό, η πολιτεία, θα έπρεπε νά είχε στηρίξει τίς τοπικές κοινωνίες με το κατάλληλο νομικό υπόβαθρο, με διαρκή πολιτική – όχι κομματική – καί αναπτυξιακή παιδεία και με σχήματα τέτοια τα οποία θα προωθούσαν τήν παραγωγική συμβίωσι τών μελλών. Σε αντιδιαστολή με αυτό πού έπρεπε, στοιχείο καταλυτικό γιά τον αποσυντονισμό τους και τήν αποδυνάμωσι τής κοινωνικής δυναμικής, ήταν ο διαχωρισμός σε καφενεία τού ΠΑΣΟΚ καί τής Ν.Δ. καί μάλλιστα από κόμματα που διεκήρυσαν μέ έμφασι τήν κοινωνική τους υπόστασι ! Στά αποκαΐδια αυτής τής καταστάσεως, ζούμε ακόμη σήμερα… Έτσι, στήν θέσι τού υπεύθυνου πολίτη, έστησαν τόν κομματικό φατριασμό πίσω από τόν οποίο καλύπτεται η πυραμίδα τών συμφερόντων. Αυτή η πυραμίδα, στηρίζει τήν βάσι της στίς μικροεκδουλεύσεις, στά μικρά καί ταπεινά συμφέροντα τα οποία αποτυπώνονται στίς παράνομες καταλήψεις δημοσίων χώρων, στίς επικίνδυνες γωνιούλες που κτίστηκαν παράνομα, στό δικαίωμα να περιφράσσουμε και τον τελευταίο πόντο τού οικοπέδου μας έχοντας τήν απαίτησι να σταθμεύουμε το όχημά μας στόν χώρο που απλόχειρα άφησε ο γείτονάς μας, στήν κάλυψι τών «δικών μας» όταν κάνουν μικροπαρανομίες! Δηλαδή στήν απέραντη κακομοιριά . Πάνω στίς πλάτες όλων αυτών, στηρίζεται το φάσμα τού κράτους τού κομματικού καί τής υψηλής διαπλοκής και ληστείας, η οποία έχει τήν αποκορύφωσί της στήν ίδια τήν πολιτεία. Εδώ ανταλλάσονται υψηλά συμφέροντα με φτηνά ανταλλάγματα τά οποία ικανοποιούν μία κοινωνία η οποία εκπαιδεύεται στό να πουλά τα σημαντικά μέ ασήμαντες αντιπαροχές, τίς οποίες αντιπαροχές απολαμβάνουμε σέ αφθονία όλοι μας... Εδώ, η υψηλή διαπλοκή καί ληστεία, δίνοντας τό δικαίωμα στόν μικρόψυχο καί αγράμματο «δημοκράτη» να καταλάβη τήν γωνιούλα, ή μία παρασιτική θέσι τής οποίας τό κόστος πληρώνουν συμπολίτες, έχει πάρει ως αντιπαροχή τό μεγάλο φιλέτο τής καταπατήσεως τών δασικών εκτάσεως μέσα από τήν διαδικασία τών εμπρησμών , τής καταπατήσεως τών ακτών, καθώς καί τήν εν λευκώ διαχείρησι τού δημόσιου πλούτου !... Διαχειριστής αυτής τής καταστάσεως, είναι αυτός που έχει πάρει τό «χρίσμα» από το κόμμα και ο οποίος δουλεύει γιά την κομματομηχανή. Ο «χρισμένος» δήμαρχος ή σύμβουλος, είναι καταδικασμένος να δουλεύη μέσα σε πλαίσια διασπαστικά, υπονομευτικά καί σέ πολλές περιπτώσεις, υποχείριο οργανωμένων συμφερόντων τα οποία είναι σε διαρκή σύγκρουσι μέ τα συλλογικά συμφέροντα. Τά αντιπαραγωγικά αυτά πλαίσια τα έφτιαξαν με μεθοδικότητα και είτε προσπαρμοστή σ΄αυτά, είτε όχι, πέφτει στόν περιθώριο και στόν ευτελισμό... Μετά το πολυδιαφυμισμένο και οικτρά αποτυχήμένο σύστημα τό οποίο κοσμήθηκε με το όνομα τού Καποδίστρια, οι τοπικοί άρχοντες, έδρασαν ως κομματάρχες που γέμισαν τούς δήμους μέ πλήθος διορισμένων, γιά να ικανοποιήσουν τήν φατρία που τούς στήριξε, καθώς καί τα κόμματα εξουσίας, στέλνοντας τόν λογαριασμό στούς δημότες ! Δέν έδρασαν ώς δημιουργοί οι οποίοι μέσα από δυνατές πρωτοβουλίες οι οποίες χαρακτηρίζουν ικανούς άρχοντες, θα προωθούσαν τήν τοπική οικονομία, με φυσικό επακόλουθο τήν δημιουργία παραγωγικών θέσεων εργασίας τίς οποίες θέσεις θα εκάλυπτε ο νέος, αυτοδίκαια και παραγωγικά, χωρίς να σκύβη τήν συνείδησί σέ φτηνές εκδουλεύσεις... Φυσικά σ΄αυτή τήν κατάστασι, θα υπάρχουν καί κάποιες εξαιρέσεις ικανών εκπροσώπων που εκμεταλλεύτηκαν κάποιες συγκοιρίες, αλλά αυτές οι εξαιρέσεις, δέν μπορούν να ανατρέψουν τήν γενική πραγματικότητα ούτε να φθάσουν στό αποκορύφωμα τής παραγωγικής τους δυναμικής, από τήν στιγμή που η πολιτεία με τούς νόμους της τούς διησφαλισε πλαίσια διασπαστικά. Σ΄αυτό λοιπόν τό χάος, στηρίζεται ολόκληρο το πολιτικό εποικοδόμημα τής χώρας μας το οποίο απολαμβάνουν μέ άνεσι καί βουλημία οι κομματικές διαστροφές οι οποίες δέν έχουν άλλο στόχο από τήν διαιώνισί τους. Επειδή εμάς μάς ενδιαφέρει απόλυτα η πορεία τού λαού καί τού έθνους μας, θα δώσουμε πιστεύω δυνατό κτύπημα σ΄αυτές τίς διαστροφές, αν προβάλλουμε αναλύσεις καί θέσεις οι οποίες προωθούν τήν αξιοκρατία, την πρόοδο, την παραγωγική σκέψι καί δημιουργία, αδιαφορώντας γιά οποιοδήποτε ατομικό κίνητρο. Διότι οι διευρυμένοι δήμοι, εδωσαν βασικά διέξοδο στίς ανησυχίες πολλών οι οποίοι επιζητούν κοινωνική καταξίωσι ή οικονομική διέξοδο, έναντι οιουδήποτε κοινωνικού κόστους... Ας ξεκινήσουμε λοιπόν τήν ανάλυσί μας από τίς πηγές τής ιστορίας μας. Από τήν εποχή τών θεμελειωτών τής δημοκρατίας – Σόλων, Κλεισθένης, Περικλής -: Εδώ έχουμε μία δυνατή προσπάθεια να καθυποτάξουμε τον οποιοδήποτε φατριασμό ο οποίος αποτελεί δυνατό παράσιτο, έτοιμο να εμφανιστή σέ κάθε στιγμή στήν κοινωνία και να πνίξη τήν συλλογική της πορεία. Γι΄αυτό, πρέπει να υπάρχη διαρκής επαγρύπνυσις καί δράσις όπως με τούς αγρότες που πολεμούν τα παράσιτα στίς καλλιέργειες τα οποία είναι πιό δυνατά από τα ευγενή φυτά. Εκτύπησαν λοιπόν οι σοφοί τής εποχής τόν ταξικό και φυλετικό φατριασμό, προοθώντας μία κοινωνία στήν οποία όλα υποτάσσονται στό κοινό συμφέρον. Γιά τον σκοπό αυτόν, συμβιώνουν στήν ίδια βουλή πλούσιοι και φτωχοί και διασφαλίζονται δικλείδες γιά να μήν μπορούν οι πρώτοι να εξαγοράζουν τούς δεύτερους. Οι άρχοντες εκλέγονται στίς δημόσιες θέσεις όχι κατά ομάδες καί από ομάδες οι οποίες εκφράζουν συγκεκριμένα συμφέροντα αλλά κατά άτομα. Στίς πλείστες τών θέσεων διορίζονται, πράγμα που εκφράζει τήν αναγνώρισι τής πολιτείας απέναντι στίς ικανότητες τού πολίτη ο οποίος καί μόνον μέσα από τήν συμμετοχή του στίς δημόσιες συζητήσεις, αποκτούσε γνώσι και εμπειρίες γιά τά κοινά και την ζωή. Απέναντι λοιπόν σ΄αυτόν τόν πολίτη τόν οποίο η πολιτεία ανεγνώριζε ως υπεύθυνο, ώφειλαν να λογοδοτήσουν οι διαχειρηστές τού δημόσιου πλούτου και τών όποιων αποφάσεων. Όχι σέ κάποιο ελεκτικό συνέδριο και μάλλιστα κολωβομένο από υπόγειες κομματικές παρεμβάσεις όπως στίς ημέρες μας... Σ΄ αυτήν τήν λαϊκή παρουσία, δέν μπορούσε κανείς να πάρη άφεσι αν η δημόσια συμπεριφορά του, η η οικονομική διαχείρησις δέν ήταν καθαρή. Δέν θα τόν έσωζαν ούτε οι «αντιστασιακές» του περγαμηνές, ούτε οι κομματιικές παρεμβάσεις, ούτε παραγραφές ...λόγω εκλογών, αλλά θα έπεφτε στα σκληρά, διασκορπίζοντας το μήνυμα ότι με τα κοινά συμφέροντα όποιοι τολμήσουν να παίξουν, καίγονται ζωντανοί ! Συμπέρασμά μας λοιπόν βασικό ότι τουλάχιστον σε χώρους περιορισμένους σέ πληθυσμό καί έκτασι, οι εκλογές δέν πρέπει να γίνωνται ανα συνδυασμούς οι οποίοι αντιπροσωπεύουν κομματικές φατρίες αλλά σε κοινό ψηφοδέλτιο. Μέσα σ΄αυτό το ενιαίο ψηφοδέλτιο, να καθιερωθή η υποχρεωτική πολυσταυρία. Tόσοι σταυροί, όσες καί οι θέσεις τών συμβούλων, έως μείον δύο. Ο πρώτος σε σταυρούς να αναλαμβάνει τον συντονισμό τού συμβουλίου όπως περίπου στήν μορφή τής προεδρευομένης δημοκρατίας. Τήν θέσι του προέδρου, νά αναλαμβάνουν εκ περιτροπής όλα τα εκλεγμένα μέλη. Θα εκλέγονται από το ίδιο το συμβούλιο οι υπεύθυνοι γιά τα έργα, τίς διάφορες δραστηριότητες, την οικονομική διαχείρισι καί προπάντων ειδική επιτροπή από εκλεγμένους ή μή, οι οποίοι θα δραστηριοποιούνται στον πολιτισμό, στήν διασύνδεσι του θεσμού με τα σχολεία, στίς περιβαντολλογικές δραστηριότητες, στόν σχεδιασμό τής οικονομικής αναπτύξεως τής τοπικής κοινωνίας καί στήν πρωτοβουλία γιά τήν προβολή καί προώθησι τών τοπικών προϊόντων μέσω επαφών με άλλους δήμους τής χώρας ή τού εξωτερικού. Σκοπός μας είναι να δραστηριοποιήσουμε τα άτομα σε βάσι εθελοντική, όχι επαγγελματική. Φτιάχνουμε μία οργάνωσι στήν οποία θα συμμετέχουν άτομα με πείρα, ανησυχίες γιά τήν οικονομική, πολιτιστική ανάπτυξι και παιδεία, καθώς και επιστήμονες στόν ελεύθερο χρόνο τους. Όχι γιά να λύσουμε τα οικονομικά αυτών πού πάλεψαν γιά το κόμμα ή τόν κομματικό συνδυασμό, δίνοντας πρόχειρες λύσεις στα διαρκώς ογκούμενα οικονομικά τους αδιέξοδα. Σέ μία αξιοκρατική, ευνομούμενη κοινωνία, οι πολίτες δέν γίνονται υποχείρια τής φτώχιας διότι η φτώχια αποτελεί συνέπεια τής αναξιοκρατίας καί ανομίας. Λύσεις στα ατομικά προβλήματα, δίνονται μόνον μέσα από συλλογικούς αναπτυξιακούς προγραμματισμούς και από συλλογικές δράσεις . Συμβαίνει, οι ικανοί άνθρωποι να μήν έχουν μαζευτεί μόνον σέ κάποιο κομματικό χώρο. Είναι παντού διάσπαρτοι. Τά κόμματα που μάς εξουσιάζουν ως σήμερα, προσπάθησαν να κόψουν τήν μεταξύ τους παραγωγική επικοινωνία καί να τα απομονώσουν στήν αδράνεια. Επειδή κανείς δέν περισσεύει, ειδικά αν είναι ιδιαίτερα ικανός, Εμείς, οι γνήσιοι προοδευτικοί, πού τήν πρόοδο δέν τήν διαφημίζουμε με παραπλανητικές επιγραφές, οφείλουμε να βρούμε και να προωθήσουμε, τρόπους οι οποίοι θα φέρουν τόν μεταξύ αυτών τών ανθρώπων παραγωγικό διάλλογο. Είναι μεγάλο το κεφάλαιο τής αξιοκρατίας. Αυτή θα φέρει νέους ρυθμούς οι οποίοι θα ανατρέψουν τήν παρακμησιακή πορεία η οποία πορεία είναι εφιάλτης γιά όλους μας, δηλαδή «αριστερούς», «δεξιούς», «πασόκους», «οικολόγους», πράσινους, ερυθρούς, βένετους, κίτρινους κλπ... Μέσα από τό σύστημα τής υποχρεωτικής πολυσταυρίας, θα απελευθερωθεί η τοπική κοινωνία από ανεπαρκείς εκπροσώπους οι οποίοι προωθούνται λόγω συγγενικών δεσμών ή ατομικών εκδουλεύσεων. Είναι επίκαιρο εδώ το παράδειγμα που δείχνει πώς οι αρχαίοι μας πρόγονοι προωθούσαν τήν αξιοκρατία : Από το έργο «Βίοι παράλληλοι» τού Πλουτάρχου, στό κέφάλαιο Θεμιστοκλής. Μετά τήν ναυμαχία στήν Σαλαμίνα, έπρεπε οι ίδιοι οι δέκα στρατηγοί να απονείμουν τα αριστεία στόν μεταξύ τους άριστο. Γιά να τούς απαλλάξουν οι Αθηναίοι από τό δίλημα του εγωϊσμού, τούς υποχρέωναν να ψηφίσουν δύο άτομα. Έτσι ο καθ΄ένας, ως δεύτερο μετά από τόν εαυτόν του, εψήφισε τόν Θεμιστοκλή με αποτέλεσμα να βρεθή αυτός με δέκα ψήφους ...Μέ τήν ίδια βάσι σκέψεως, οι ιερείς τού ναού τής Αρτέμιδος στήν Έφεσο, έβαλαν τούς καλλιτέχνες να ψηφίσουν οί ίδιοι τόν μεταξύ τους άριστο σέ διαγωνισμό που έγινε γιά τα καλλιτεχνικά τού ναού. Καί το πέτυχαν θαυμάσια ! Ανάλογα, με το σύστημα τής πολυσταυρίας, θα σκεφτεί ο καθ΄ένας : Ψηφίζω τόν συγγενή ή φίλο, αλλά καί το τάδε άτομο που τό βλέπω να κινήται δραστήρια. Έτσι το άτομο αυτό, με τήν ίδια λογική τών Αθηναίων, θα πρωτεύσει.... Αυτές οι θέσεις και οι απόψεις, δέν αποτελούν όνειρο ή ουτοπική φαντασίωσι. Αποτελούν καταστάλαγμα προβληματισμών και μιά πρακτικής τήν οποία εφάρμοσα στήν διάρκεια τής 12ετούς μου θητείας ως κοινοτάρχης. Η κοινωνία με δέχτηκε παμψηφεί ως υπερκομματικό και άρχισε να με απορρίπτη όταν προσπάθησα να τήν συνδέσω με τα τόν κομματισμό. Σ΄αυτήν μου την πράξι συνετέλεσε η τότε απειρία μου λόγω τής οποίας υπήρξα εύπιστος σέ απατηλές υποσχέσεις που αφορούσαν τα συλλογικά συμφέροντα. Ξεκίνησα τήν δράσι μου με μία τσάπα και ένα φτυάρι τα οποία στήν συνέχεια ετίμησαν η συντριπτική πλειοψηφία τών δημοτών μου. Κάλεσα λαϊκές συνελεύσεις μέσα από τίς οποίες έβγαιναν ουσιαστικοί προβληματισμοί καί δίκαια αιτήματα τα οποία εσκόνταφταν στήν αυθαιρεσία τών αφεντικών που δέν ήσαν άλλοι από τούς κυβερνώντες. Κοσμούσαμε το χωριό μας με πολιτιστικές εκδηλώσεις οι οποίες έβγαιναν μέσα από τήν συμμετοχή μας καί όχι μέσα από επιδοτήσεις. Αντί να ζητάμε χρήματα γιά εκδηλώσεις, οι ίδιες οι εκδηλώσεις άφηναν χρήματα γιά έργα μέσα στο χωριό. Όλη μας αυτή η δράσις, είχε ευρύτερη αναγνώρισι. Δέν ήταν εύκολη ή θέσις μου μέσα στήν κοινότητα διότι έβαλαν εναντίον μου υπόγειοι μηχανισμοί τούς οποίους αντιμετώπιζα με τήν συμπαράστασι τών πολιτών τών οποίων είχα κερδίσει τήν συνολική αποδοχή. Όχι τών συμβούλων οι οποίοι εκπροσωπούσαν φίλους ή συγγενείς, και οι οποίοι από ανάγκη πήγαιναν με το λαϊκό αίσθημα. Ας σκεφτή κάποιος, πόσο επισφαλής είναι η αποδοτικότητα τού τοπικού άρχοντα, όταν αυτός υποχρεούται να υπακούη στόν εκλεγμένο σύμβουλο καί αυτός με τήν σειρά του, να δέχεται εντολές από τήν ομάδα που τον ψήφισε η οποία γιά να ικανοποιήση τίς παράλογες ορέξεις της, τίς εντάσσει σέ «δίκαια» που οι κομματικοί αντίπαλοι υπονομεύουν... Αυτόν λοιπόν τόν σύμβουλο, όταν τον απελευθερώσουμε από το κομματικό «χρίσμα» και όταν τόν απαλλάξουμε από τήν προσωπική σχέσι με τον ψηφοφόρο μέσα από τό σύστημα τής πολυσταυρίας, θα τόν καταστήσουμε δίκαιο και αμερόληπτο, φορέα συλλογικών συμφερόντων. Όχι ατομικών. Συμπέρασμα : Είναι βαθύ τό κράτος τής ανομίας. Αν θέλουμε να το γκρεμίσουμε, πρέπει να σκάψουμε τα θεμέλειά του. Τά θεμέλειά του εδώ, είναι στήν Τ.Α., στόν συνεταιρισμό, στόν συνδικαλισμό και σέ όλλες τίς «συλλογικές» δραστηριότητες. Πρό πάντων όμως είναι στήν Τ.Α. Ο θεμελειώδης αυτός θεσμός, αποτελεί τήν μικρογραφία τής ίδιας τής πολιτείας. Αν καταφέρουμε τήν επιτυχία του, εδώ θα διασφαλίσουμε την πολιτική παιδεία καί θα προκύψουν εμπειροι άνθρωποι οι οποίοι θα επανδρώσουν αύριο τό σκάφος τής πολιτείας μας. Εδώ σ΄αυτόν τόν χώρο ο οποίος πρέπει να έχη απόλυτη καί πρακτική διασύνδεσι με τούς χώρους τής παιδείας, θα προκύψουν πρακτικές οι οποίες θα υπερασπιστούν άμεσα καί δραστικά το περιβάλλον, τίς απέραντες πολιτιστικές μας παρακαταθήκες, θα προωθηθεί η γνήσια συλλογική συνείδησις τών πολιτών. Διότι δέν είναι συλλογική συνείδησις, εγώ να εκπόρνευσα τον εαυτόν μου γιά να παρασσιτήσω στό δημόσιο ή οπουδήποτε, με αντάλλαγμα κάποια λευκή εξουσιοδότησι η οποία επιβαρύνει εξοντωτικά τούς συμπολίτες μου . Συλλογική συνείδησις είναι, να έρθουν στά πράγματα άξιοι καί ικανοί οι οποίοι γιά παράδειγμα, μέσα από προγράμματα αδελφοποιήσεων, θα καταφέρουν να φέρουν σε ουσιαστικές εμπορικές επαφές λαούς με διαφορετικά προϊόντα και να θεμελειώσουν ανταλλαγές .π.χ. λάδι με τουρισμό, κρασιά με βιομηχανικά και βιοτεχνικά προϊόντα, τουρισμό με τουρισμό κλπ. Όλα αυτά σε αντιδιαστολή με τίς σημερινές «αδελφοποιήσεις» οι οποίες περιορίζονται σε συναισθηματισμούς και πανάκριβα τραπεζώματα... Μέσα από τά προγράμματα τών αδελφοποιήσεων ειδικά μέ δήμους τού εξωτερικού, θα μπορέσει να αναπτυχθή αμοιβαίος τουρισμός, με αποτέλεσμα καί το τελευταίο παραδοσιακό χωριό να γίνη μία ζωντανή τουριστική μονάδα πάνω στήν οποία θα επιβιώνη η τοπική κοινωνία ή οποία θα αποτελεί τήν ζωντανή, αναστημένη κοινότητα. Αυτή ακριβώς πού μεθοδικά ή με τήν ανεπάρκειά τους δολοφόνησαν. Ίσως σ΄αυτό να παρασύρθικαν κι΄από τίς «Ευρωπαϊκές έπιδοτήσεις», γιά χάρι τών οποίων έδωσαν το φιλί τού Ιούδα στίς τοπικές κοινωνίες... – Άλωστε μαζί μέ τά χρηματικά ποσά, διασφαλίστηκαν καί υψηλότερες θέσεις από αυτές τού ταπεινού κοινοτάρχη... - Β΄βαθμός Τ.Α. Σήμερα στόν β’ βαθμό Τ.Α., έχουμε ένα πολύπλοκο μείγμα συμπλεκομένων με την Περιφέρεια υπηρεσιών οι οποίες και οικονομικά επιβαρύνουν τό κοινωνικό σύνολο καί ανάσχεσι δημιουργούν στήν εξυπηρέτησι τών πολιτών και τής οικονομίας γενικότερα. Γιά παράδειγμα, αν στόν αγρότη στερέψη ή πάθη βλάβη ή γεώτρησίς του, γιά να πάρη άδεια καθαρισμού ή διανοίξεως νέας, πρεπει να υποστή δαπανηρές, χρονοβόρες, πολύπλοκες, συμπλεκόμενες ανάμεσα σε δύο διοικητικά επίπεδα διαδικασίες, ανάλογες μ΄αυτές τών ασθενών οι οποίοι είναι αναγκασμένοι να πείσουν τήν αρρώστια να δώση αναβολή στό μοιραίον μέχρι νά πάρουμε σειρά στό «εθνικό σύστημα υγείας»... Αλλά συχνώτατα ούτε οι ασθενείς αντέχουν τήν σειρά αυτή, ούτε τα φυτά... Όταν μετά από ένα έτος θα έχει εγκριθεί η αδειοδότησις γιά την γεώτρησι, αυτά θα έχουν ξεραθεί !.. ( Αναρωτιέται κανείς αν αυτή τήν δολοφονική σκληρότητα έναντίον τών αγροτών, τήν επέβαλαν ανεπαρκή, ή βαθιά υστερόβουλα σκοτεινά μυαλά !.. Πάντως δέν μπορεί καθεστός δημοκρατίας νά παράγη τέτοιους καρπούς...Ούτε σώφρων πολίτης θα πρέπει να έχη φορολογική συνείδησι όταν με τό υστέρημά του αμείβονται τέτοιες τερατώδεις καταστάσεις...) Κάποτε, οι υπηρεσίες περιορίζονταν σέ επίπεδο Νομαρχίας, ενώ σήμερα στα πλαίσια τών «προοδευτικών εκσυγχρονισμών», προστέθηκε καί άλλος βραχνάς που ονομάζεται Περιφέρεια ! Η Περιφέρεια, αποτελείται από παράλληλες πρός τήν νομαρχία υπηρεσίες, με κόστος άμεσο στήν εθνική οικονομία και στά μικροοικονομικά δεδομένα τών πολιτών. Διότι κάθε κόστος που επιβαρύνει άμεσα ή έμμεσα τίς παραγωγικές διαδικασίες, σε επίπεδο οικονομίας ή σπατάλης χρόνου, καταλήγει στόν καταναλωτή καί τού υφαρπάζει τό εισόδημα. Καί μετά ψαχνόμαστε τί φταίει γιά την κακή μας τήν κατάντια η οποία έχει πολυσήμαντα αίτια. .. Πρέπει κι΄εδώ λοιπόν να γκρεμίσουμε αυτές τίς σάπιες δομές οι οποίες στήθηκαν γιά να εξυπηρετήσουν τον μαυροκομματισμό είς βάρος τής ευτυχίας, ηρεμίας καί ευημερίας τών πολιτών. Αρχή μας κι΄εδώ πρέπει να είναι η προβολή τής αξιοκρατίας η οποία δέν μπορεί να ταυτίζεται με καμμίας μορφής φατριαστικά συμφέροντα. Πρέπει κι΄εδώ να βάλλουμε ως στόχο τήν προβολή τών εκπροσώπων στήν Περιφέρεια μέσα από το ενιαίο ψηφοδέλτιο καί με σύστημα υποχρεωτικής πολυσταυρίας. Τά δύο αυτά στάδια λειτουργίας τών γνήσιων αυτών δημοκρατικών διαδικασιών στήν βάσι τής κοινωνίας, θα επιφέρουν θετικότατες αντανακλάσεις στην λειτουργία τής κεντρικής διακυβερνήσεως. Διότι θα αποκατασταθεί ή βασική αρχή τής διακρίσεως τών εξουσιών, όπου η εκτελεστική εξουσία θα υπακούει στήν νομοθετική καί θα παύσει αυτή η αισχρή κατάστασις το νομοθετικό όργανο να αποτελή τυφλό εργαλείο τής εκτελεστικής εξουσίας. Τότε, αυτό που αποκαλούν δεδηλωμένη, θα αποτελέσει ένα απεχθές παρελθόν... Ο εκπρόσωπος, είτε στήν τοπική, είτε στήν περιφερειακή αυτοδιοίκησι, είτε στήν ίδια τήν βουλή, θα ενεργεί ώς ελεύθερος πολίτης ο οποίος εκφράζει τα συμφέροντα τών πολιτών καί όχι ως ευνούχος τής κομματικής εξουσίας ή οποία τού επιβάλλει τίς αποφάσεις της καί αυτός τίς εγκρίνει μέ τούς ομοκομματικούς του δια βοής. Έτσι όπως στίς αρχαίες βασιλείες όπου κρατήσαμε ό,τι χειρότερο είχαν καί εξορκίσαμε τίς ονομασίες τους !... O εκπρόσωπος, γιά να είναι αποτελεσματικός, πρέπει νά έχει καθαγιαστεί στήν συλλογική συνείδησι, καί στόν γενικό σεβασμό, στήν όσο το δυνατόν ευρύτερη αποδοχή. Τότε, οι πρωτοβουλίες του θα γίνονται σεβαστές καί θα μπορεί να συντονίζη τούς πολίτες στήν δημιουργία, φέρνοντας στήν επιφάνεια καί επιστρατεύοντας όλα τα δημιουργικά μυαλά. Φυσικά, από τήν στιγμή που επιλέξαμε τήν περιφέρεια ως διοικητική διαίρεσι, η νομαρχία θά έπρεπε νά είχε καταργηθεί . Η περιφέρεια, μπορεί να εκφράση ευρύτερους αναπτυξιακούς σχεδιασμούς και τήν αυτονόμησι από τήν κεντρική εξουσία η οποία έχει περιοριστεί στήν Πλατεία Κολωνακίου. Η Νομαρχία, με τά σημερινά δεδομένα, είναι μάλλον ανεπαρκής. Αρκεί να μήν παρη τό νέο σχήμα γραφειοκρατικές διαστάσεις... Θά ήταν πρακτικά χρήσιμο αν στήν θέσι τής νομαρχίας δημιουργούσαμε επαρχεία τα οποία να εκάλυπταν τήν έκτασι τών περισσότερο διευρυμένων δήμων που σχεδιάζουν με το όνομα τού Καλλικράτη. Σέ συνδιασμό με τήν επανεξέτασι τής δομής των, νά αναθέταμε σε αυτά αρμοδιότητες τών δήμων και κοινοτήτων, με ευρύτερη γεωγραφική σημασία, οι οποίες από τήν φύσι τους επιβάλλουν συλλογικότερη αντιμετώπισι, (όπως υπηρεσίες καθαριότητος, αποχετεύσεων, αρδεύσεων, υδρεύσεων, πυροσβεστικής κλπ). Έτσι, θά έφευγαν από τίς μονάδες κάποια βάρη δίνοντας στίς τοπικές κοινωνίες ευελιξία καί προοπτικές να δράσουν σε πρακτικό επίπεδο. Σέ πρακτικό επίπεδο, η πρώην κοινότης θα μπορούσε να διατηρήσει τό τοπικό συμβούλιο με αναβαθμισμένες αρμοδιότητες, με τήν προοπτική να χειρίζεται χρηματικά ποσά γιά τοπικά έργα και να διατηρήση αυτονομία απέναντι στήν επαρχία με τήν οποία θα τήν συνέδεαν μονάχα κοινά θέματα με ευρύτερη σημασία . Η πείρα εδώ απέδειξε ότι οι κοινοτάρχες μπορούσαν να αποροφήσουν τίς πιστώσεις καί να πολλαπλασιάσουν τήν απόδοσι τού έργου μέσα από τήν προσωπική τους επίβλεψι. Ούτε βεβαια οι κοινοτάρχες δημιούργησαν ποτέ επιπρόσθετες δαπάνες μέ τήν μετακίνησι καί τήν επιδειξι... Αναφέρω εδώ συγκεκριμένο παράδειγμα που έγινε στήν κοινότητά μου ή οποία δέν αποτελούσε θετική εξαίρεσι από τίς γύρο κοινότητες : Ένα συγκεκριμένο έργο Α όγκου εργασιών το 1977, κοστίζει στό νομαρχιακό ταμείο 1.000.000 δρχ.( ποσό τεράστιο γιά τήν εποχή του! ) Ιδίου είδους έργο, υπερτριακονταπλάσιο τού Α σέ όγκο εργασιών τό έτος 1982 με απ΄ευθείας ανάθεσι από τόν πρόεδρο, παρά το γεγονός ότι οι τιμές μονάδος είχαν πολλαπλασιστεί, κοστίζει στο κοινοτικό ταμείο μόνον 800.000 δρχ.! Στήν εποχή τής κοινότητας, οι αγροτικοί δρόμοι, παρά τίς φτωχές πιστώσεις ήσαν καλά συντηρημένοι και προσεγμένοι. Τώρα που γίναμε δήμος, τόν χειμώνα σπινάρουμε στίς λάσπες και η απουσία ενδιαφέροντος ή δυνατοτήτων, επέτρεψε στούς πονηρούς να παλεύουν γιά να αρπάξουν κάποιους πόντους από τόν δρόμο. Φτιάξαμε μελέτη αποχετεύσεως τού χωριού καί παλαίψαμε αγανακτισμένοι δύο χρόνια να πληρώσουμε τον μελετητή διότι τό κόστος της τό φέραμε στό ένα δέκατο περίπου τών επισήμων τιμών. Αυτές οι επίσημες τιμές μέ τίς επί πλέον πολλαπλάσιες υπερτιμολογήσεις, βουλιάζουν σήμερα τα Ελληνικά νυκοκυριά ! Τότε τα ασήμαντα χρηματικά ποσά τα αξιοποιουσαμε απόλυτα. Σήμερα τίς ιλιγγιώδεις πιστώσεις, αδυνατούμε να τίς ελέγχουμε και τα έργα που βγαίνουν από αυτές είναι συχνά ανεπαρκή. Διότι είναι οι δομές πού θεμελειώνουν την ανεπάρκεια γιά να ελέγχωνται οι πιστώσεις από συγκεκριμένα κέντρα. Οι δήμαρχοι καί τα συμβούλιά τους, πληρώνουν τό τίμημα τού «χρίσματος»τους από τα κόμματα, προσθέτοντας ο καθ΄ένας ένα μήδεν πάνω στό μηδέν που βρήκε. Ανακεφαλαιόνοντας : Πρέπει να σπάσουμε τίς μορφές τού φατριασμού ή διαφορετικά τών συμφερόντων που έρχονται σέ σύγκρουσι με τα συλλογικά συμφέροντα. Αυτή η διαπλοκή, υπηρετείται από τά «χρίσματα». Εμείς ας καταπολεμήσουμε τα χρίσματα καί ας διακηρύξουμε δημόσια ότι όσοι αγαπούν αυτή τήν πατρίδα καί είναι τίμιοι, εμείς τούς εμπιστευόμαστε. Αδιαφορούμε ποιό κόμμα υπηρέτησαν ώς τώρα. Απλώς τούς θέλουμε καθαρούς από κάθε μορφής σκοτεινές δεσμεύσεις.. Καί αυτό, ισχύει σε όλα τα επίπεδα διακυβερνήσεως τής χώρας μας. Αν λοιπόν είναι ανάγκη ν΄αλλάξη κάτι σ΄αυτή τήν χώρα, δέν θα μας οδηγήσει στήν μεγαλύτερη «διεύρυνσι» . Η διεύρυνσις, εξυπηρετεί ξένα συμφέροντα από αυτά τών τοπικών κοινωνιών. Γι΄αυτούς που παρασύρονται από τα «Ευρωπαϊκά πακέτα», ας καταλάβουν ότι είναι καί δικά μας χρήματα, τά οποία χάνουν σημαντικότατο μέρος τής αξίας τους μέσα από τίς τεθλασμένες γραμμές που αναγκαστικά ακολουθούν, λόγω υπερβολικών γραφειοκρατικών διαδικασιών, μέχρι να φθάσουν πάλι σ΄εμάς πού είναι οι πηγές τους!.. Όσο μεγαλύτερη είναι η διεύρυνσις, τόσο ποιό απρόσωπη, κρύα καί καταθληπτική είναι η σχέσις ανάμεσα σέ λαό καί εκπροσώπους. Εδώ οι εκπρόσωποι, καταντούν καταπιεστικές μηχανές οί οποίες λειτουργούν με τήν στείρα, απάνθρωπη αρχή τής εξουσίας καί όχι με τήν ανθρώπινη επαφή η οποία εμπνέει τόν ίδιο τον πολίτη. Προσχηματικά, γιά όλα τα κακά, αυτά επιβάλλονται να τα υπηρετούμε από τήν Ευρώπη ... Μά άν η Ευρώπη είναι τέτοια, εμείς γιατί ψηφίσαμε ερήμην τού λαού αυτές τίς δεσμεύσεις ;.. Κι΄αν διαπιστώνουμε ότι οι δεσμεύσεις ήταν λάθη, γιατί δέν ξεκινάμε διαδικασίες αποδεσμεύσεων ; Αλλά η Ευρώπη, δέν μπορεί να επιβάλη τόν κομματικό φατριασμό ! Ούτε θά μπορούσε να επιβάλη τήν κατάργησι ενός επιτυχημένου θεσμού. Αυτό τό επιβάλλουν άλλες προθέσεις οι οποίες κινούνται μέσα σε σκοτεινά παρασκήνια... Καί τό παρασκήνιο εδώ, επιβάλλει καί εισαγόμενους ψηφοφόρους μιά καί οί ντόπιοι έχουν σε μεγάλο βαθμό αχρηστευτεί μέσα από τήν διαδικασία τού κομματικού ευνουχισμού... Εμείς ως επίλογο τών απόψεών μας, θεωρούμε ότι πρέπει να επανέλθουμε στόν παλαιό δήμο καί κοινότητα. Νά διασφαλίσουμε ώς προίκα τους τήν αξιοκρατία, τόν αντιφατριασμό, τήν απαλλαγή τους από τα οποιαδήποτε χρίσματα καί κομματικές παρεμβάσεις, διασφαλίζοντας συγκεκριμένες πηγές εσόδων καί απαλλάσοντάς τους από αδικαιολόγητες γραφειοκρατίες. Επειδή όμως οι σύγχρονες συνθήκες έχουν δημιουργήσει καί κάποια άλλα δεδομένα τα οποία δέν μπορούν να αντιμετωπιστούν άπό τόν μεμονομένο δήμο η κοινότητα, όλα αυτά τα δεδομένα να ανατεθούν σ΄έναν ευρύτερο θεσμό. Στενότερο από τήν Νομαρχία, περισσότερο προσαρμοσμένο σε τοπικά πλαίσια. Ο θεσμός τού Επάρχου Ως τέτοιος θεσμός, θα μπορούσε να είναι η επαρχία. Ο έπαρχος με το συμβούλιό του, να εκλέγωνται επίσης μέσα από αντιφατριαστικές, ακομμάτιστες διαδικασίες. Αρμοδιότητες θα πρέπει να έχουν μεγαλύτερες από αυτές τών δημοσίων έργων τοπικής σημασίας. Θά πρέπει να έχουν σχέσι με τήν ευρύτερη ανάπτυξι τής επαρχίας. Μέ έρευνα καί σχεδιασμούς γιά τήν ευρύτερη οικονομική ανάπτυξι. Γιά τον σκοπό αυτό, τα επιμελιτήρια να γίνουν επαρχιακά, να σπάσουμε τίς κομματικές τους δομές και τήν μουσιακή τους συγκρότησι... Να επιδοτούνται από τά αποτελέσματα τών ερευνητικών – παραγωγικών τους δραστηριοτήτων καί όχι από τήν επιβολή διοδίων σε κάθε επαγγελματική δραστηριότητα η οποία δέν έχει οφεληθεί σε τίποτε από τήν πελατειακή και παραταξιακή τους λειτουργικότητα. Η νομαρχία, δέν εξυπηρετεί πλέον ως θεσμός, ιδιαίτερα από τήν στιγμή πού καθιερώθηκε η Περιφέρεια. Φυσικά τά πράγματα πρέπει να μάθουμε να τα θεωρούμε κι΄από τήν πλευρά τήν αντιγραφειοκρατική. Διότι ή γραφειοκρατία στό σύνολό της δέν είχε άλλο στόχο από τήν εξυπηρέτησι τού κράτους τής κομματικής πελατείας, είς βάρος τής παραγωγής η οποία παράγει πλούτο. Η ίδια η γραφειοκρατία, έφθασε να εκμηδενίση δραστικά τόν πλούτο με αποτέλεσμα τό σημερινό ερεβώδες τέλμα. Ο θεσμός τής περιφέρειας, δέν δέχεται κατάκρισι, αρκεί να αποτελή τήν αποκορύφωσι τής παραγωγικότητας καί αξιοκρατίας. Αν η περιφέρεια αποτελέση ένα μέρος τής κλίμακος τού φατριασμού, τότε δέν θα αξίζει να συζητούμε γι΄αυτήν. Αν κι΄εδώ τό σύστημα τού «χρίσματος» καί τής πειθαρχίας στό κομματικό κεχρισμένο, είναι ο στόχος, τότε θα πρέπει να αποστρέψουμε τό πρόσωπό μας από μία νέα προβιά ή όποία θα σκεπάζει άλλον έναν λύκο ο ο οποίος υπονομεύει τα συλλογικά μας συμφέροντα... Διότι ο κάθε «χρισμένος», έχει δεχτεί καί τόν ήθικό του ακροτηριασμό. Ο «χρισμένος», έχει εκμηδενίσει έλευθερους καί παραγωγικούς ανθρώπους οί οποίοι με τήν απουσία τους, στέρησαν από πλείστα αγαθά τίς κοινωνίες. Ο ελεύθερος, δέν υποτάσσει τήν συνείδησί του ούτε στήν εξυπηρέτησι τής κομματικής πελατείας, ούτε σε κομματικές πειθαρχίες, ούτε σε προβολή καί προώθησι συμφερόντων, ούτε δέχεται να άρχη μιάς κοινωνίας διηρημένης από τό ίδιο το κομματικό σύστημα τό οποίο σύστημα τόν δέχεται ή τόν απορρίπτει ανάλλογα με τίς κομματικές σκοπιμότητες, όχι ανάλογα μέ τό ήθος, τήν αρετή, τίς δημιουργικές του πρωτοβουλίες, τήν δυναμική του. Μέσα λοιπόν από μία επαναστατική αναθεώρησι τού θεσμού, μπορούν να ανατραπούν τά πάντα στήν κοινωνία μας. Γι΄αυτή τήν αναθεώρησι, απαιτούνται κυβερνητικές πρωτοβουλίες. Επειδή όμως η κυβέρνησις ταυτίζεται με τό κόμμα, επειδή το κόμμα ταυτίζεται με τής φατρίες, επειδή οι φατρίες ταυτίζονται με τήν διαπλοκή, θα είναι αδιανόητο ή ίδια ή διαπλοκή η οποία μάς εξουσιάζει καταθληπτικά, να θελήση τήν απελευθέρωσι τού θεσμού τής Τοπικής Αυτοδιοικήσεως από τα κομματικά της δεσμά. Επειδή οι φατριές δέν μπορούσαν να εκμεταλλευτούν πιστώσεις οι οποίες είχαν διανεμηθεί σε αναρίθμητους δήμους καί κοινότητες, έφτιαξαν τους «διευρυμένους δήμους» στούς όποίους έδωσαν τό όνομα τού Καποδίστρια. Ό «Καποδίστριας» όμως δέν εξυπηρετεί σήμερα επαρκώς τόν έλεγχο τών τεράστιων κεφαλαίων τα οποία διαχειρίζεται. Γι΄ αυτό πρέπει να καταργηθή. Στήν θέσι του νά δημιουργηθή μία νέα κατάστασις, κομματική, απόλυτα ελεγχόμενη, πιό συγκεντρωτική. Αυτή η νέα κατάστασις, γκρεμίζει καί τα τελευταία τείχη συλλογικών αντιστάσεων που είναι το μεγάλο ζητούμενο γιά να επιβληθή η νέα, απάνθρωπη καί καταθληπτική παγκόσμια εξουσία. Γι΄αυτή τήν κατάστασι συζητούν σήμερα. Αυτή έχει κάμψει όλους αυτούς πού είχαν βέβαιο τό «χρίσμα» στούς παλαιούς δήμους... Μέχρι να προσανατολιστούν στήν νέα κατάστασι, θα είναι ...προβληματισμένοι. Όσοι διασφαλίσουν «χρίσματα» θα είναι ...υπέρμαχοι! Καί ο λαός... Ο λαός θά φθείνει καί θα μαραίνεται... Αλλά, τό κάθε πτώμα, δέν αισθάνεται τίποτε όταν εξουσιάζει άλλα πτώματα... Όσοι λοιπόν έχουν τήν αίσθησι τής πτωμαΐνης η οποία έχει πλημμυρίσει τήν πατρίδα μας, οφείλουν να πάρουν γενναίες αποφάσεις. Η πρώτη πράξις, είναι να αποκηρύξουν τήν κάθε κομματική πειθαρχία καί να πειθαρχήσουν μονάχα στά συμφέροντα τής χώρας καί τού λαού.~ Σήμερα, απαιτούνται δυνατές ρηξικέλευθες αποφάσεις οι οποίες θα φέρουν τά πάνω – κάτω. Οι αποφάσεις αυτές να αποτελέσουν τα υγειή πλαίσια τα οποία θα διασφαλίσουν τήν νέα παραγωγική, αναπτυξιακή πορεία μεσα στήν οποία θα προσαρμωστούν όλες οι ανατροπές που συντελούνται καί οι οποίες ανατροπές να δώσουν οράματα σε όλα τα στρώματα τής κοινωνίας. Δέν φαίνεται, ίδιαίτερα οι μεγάλες πολιτικές ηγεσίες, να ενδιαφέρονται γιά τήν πορεία τού λαού μας. Ενδιαφέρονται μάλλον γιά τήν βίαιη καί καταστροφική μας προσαρμογή στίς αρχές τής πάγκοσμιοποιήσεως. Στά πλαίσια αυτής τής προοπτικής, προωθείται καί το σύστημα που ονόμασαν «Καλλικράτη», μαζί με τήν αδικαιολόγητη πολιτογράφησι όσων αφθαίρετα μπήκαν στήν χώρα. Γιά τήν προηγούμενη προοπτική, δηλαδή τών συλλογικών συμφερόντων προβάλλουμε τίς θέσεις με τον τίτλο : Αντικαλλικράτης. Ο «Αντικαλλικράτης» απευθύνεται σε γενναίους στό φρόνημα λαϊκούς εκπροσώπους, ανεξάρτητα από τήν κομματική τους προέλευσι. Τούς καλεί να πάψουν να λειτουργούν ως κομματικοί ευνούχοι με την απόρριψι τής κομματικής πειθαρχίας καί τών θέσεων τών περιβόητων σκοτεινών ινστιτούτων – Παιδαγωγικού Ινστιτούτου καί Ινστιτούτου γιά τήν Τοπική Αυτοδιοικησι – Συνεπώς, να ταχθούν με τόν «Αντικαλλικράτη» δηλαδή με τόν λαό που τούς ψήφισε. Καλεί όλα τα παραγωγικά στοιχεία,- από τούς εκλογείς,- τά γνήσια προοδευτικά, αυτά πού τήν πρόοδο τήν έχουν ενσωματωμένη στήν συνείδησι καί όχι κατοχυρωμένη με στάμπες, να ξεκινήσουν από τώρα τόν ενωτικό αγώνα. Να κατέβουν να αναστήσουμε τήν γειτονιά, την συνοικία, το χωριό. Να ξαναστήσουμε στα χωριά μας τα αμπέλια μας, να οργανώσουμε σωστά τήν προώθησι τών αγροτικών μας προϊόντων, να οργανωθούμε συλλογικά γιά να αντιμετωπίσουμε τα αχόρταγα κυκλώματα διαφόρων μεσαζόντων, να προγραμματίσουμε τίς παραγωγές γιά να τιμήσουμε μέ τό μέτρο τήν μητέρα Γή επιτρέποντάς της να δώση καί στίς επόμενες γεννιές τήν μερίδα που τούς ανήκει, να τήν προστατέψουμε από τήν άναρχη δόμησι, από τα μπετά, τίς καταπατήσεις, τίς κακοποιήσεις, να φτιάξουμε τα νοικοκυριά μας με τα ζώα μας, να στηρίξουμε εναλλακτικές πηγές ενέργειας, να προστατέψουμε τά ποτάμια μας, τίς θάλασσές μας, τα υπόγεια νερά από τίς μολύνσεις, να προστατέψουμε τα δάση καί τα λειβάδια, να επαναφέρουμε τήν νεολαία μας στήν δημιουργικότητα καί στό ιερό πνεύμα τής οικογένειας. Έχουμε δηλαδή μεγάλο έργο μπροστά μας. Έχουμε μία μεγάλη πρόκλησι ή οποία απευθύνεται σε δυνατούς, ζωντανούς αποδέκτες. Αυτοί οι αποδέκτες θα καθορίσουμε ποιά μορφή αυτοδιοικήσεως, επιθυμούμε. Ποιά θα είναι αυτή ή οποία ανταποκρίνεται στήν δική μας παραγωγική δυναμική. Όποια μορφή είναι αντίθετη μέ αυτή τήν δυναμική, θα καταρρεύσει εν τή γεννέσει της. Γιατί εμείς, μέσα από αυτή τήν σχεδιασμένη κρίσι, παίρνουμε δυνατά μαθήματα. Καί πρώτο μάθημα είναι να σκοτώνουμε τόν καταναλωτισμό. Σκοτώνουμε δηλαδή τά ίδια τα κέντρα πού μάς εκμεταλλεύτηκαν ως τώρα καί τα οποία μάς χάνουν από πελάτες. Γεγονός πού θα κάνει τήν μητέρα Γή να ανασαίνη χαρούμενα... Ας έρθουμε στά χωριά μας, να φτιάξουμε το παλαιό οίκημα. Τόν παλαιό αλευρόμυλο γιά νά θρέψουμε μέ υγειές ψωμί τόν εαυτόν μας καί τίς οικογένειές μας. Να βρεθούμε με τον διπλανό μας, να βάλλουμε δυνατούς στόχους. Έχουμε όλοι κάπου σπουδάσει. Έχουμε αποκτήσει γνώσεις τίς οποίες μάς καλούν νά θέσουμε στήν εξυπηρέτησι τού μεροκάματου τής πείνας. Έχει η πατρίδα μας πολλά, γνήσια, ωραία καί χρήσιμα στάδια στά οποία μπορούμε να αθληθούμε καί να νοιώσουμε τήν μεγάλη εσωτερική χαρά από τήν δημιουργία η οποία δημιουργία δεν θα μας αφήσει ποτέ νηστικούς. Η ιστορία μας, η αρχαία, μέση καί πρόσφατη, δίνει μοναδικά θέματα γιά να φτιάξουμε θέατρο και κινηματρογράφο με τα οποία να βομβαρδίσουμε τήν οικουμένη η οποία πνίγεται όπως καί εμείς, σε φτηνά, ψυχοφθόρα, αισχρά, πρόστυχα, καταστροφικά σκουπίδια. Σέ μία απόλυτα ενωτική συνείδησι, ό,που οι κοινωνίες δεν διχάζονται, όπου οι άνθρωποι δέν είναι δεσμευμένοι σε κάθε είδους εισαγόμενες καταστροφικές θεωρίες, εκεί πού στήν κάθε προσφορά απονέμονται έπαθλα αναγνωρήσεως, θα έχουμε ως αποτέλεσμα να έρθουν στήν επιφάνεια εθελοντές καί χορηγοί. Έχουμε πολλά να κάνουμε. Τόσα, όσα δέν μπορεί να συλλάβη αυτός ο απλός νούς πού έφτιαξε αυτό τό απλό κείμενο καί τα οποία στριφογυρίζουν φυλακισμένα σέ δυνατά μυαλά, τα οποία μυαλά η επιδοτούμενη αφέλεια, ο επιδοτούμενος καιροσκοπισμός, οι πονηρές προθέσεις τού κομματικού τσαρλαντανισμού, κατεδίκασαν στό περιθώριο και στήν αδράνεια.. Ήρθε λοιπόν ο καιρός τους. Διότι διαφορετικά χανόμαστε ! Φθείνουμε οι ΄Ελληνες με μοναδικούς ρυθμούς στόν κόσμο. Φθείνουμε διότι γίναμε ασυνείδητα εργαλεία πανούργων επιστημόνων οι οποίοι διαπραττουν τήν σατανικότερη, τήν επιστημονικότερη γεννοκτονία που δύναται να συλλάβη ανθρώπινη φαντασία. Γίναμε εργαλεία κατα τού εαυτού μας ... Ξικινώντας από κάθε γωνιά τής πατρίδας μας, ρυάκια, να συγκεντρωθούμε σε ποτάμι ορμητικό πού θα στήσει τήν νέα Τοπική Αυτοδιοίκησι γιά τήν χώρα μας, αυτή πού εκφράζει τόν δυναμισμό μας, τήν βαθιά μας θέλησι,τήν βαθιά αγάπη γιά τον ιδιαίτερο τόπο μας δηλαδή τίς ρίζες μας, τήν ισχύ από τήν λαϊκή ενότητα καί τήν οποία κανένας κυβερνητικός σχεδιασμός δέν θα μπορέσει να υποδουλώση στήν ισοπεδωτική παγκοσμιοποίησι.. Σέ πρώτη φάσι, νά ενεργοποιήσουμε τούς εαυτούς μας μέσα από συλλόγους. Στήν συνέχεια να προβάλλουμε πολιτικούς με τίς απόψεις μας απορρίπτοντας όσους αρνούνται τα ταχθούν με τίς κοινωνίες. Καί θα είναι αδύνατο να φθάσουμε σ΄αυτούς τούς δρόμους αν ο καθ΄ένας στό πίσω μέρος τού μυαλού του κουβαλάει τα κομματικά βαρύδια ...Τά όποια κομματικά... Καί να κρατάμε στό μυαλό μας το συγκεντρωτικό συμπέρασμα : Τοπική Αυτοδιοίκησις, είναι ο τόπος μας. Ο τόπος ο ιδιαίτερος. Τό χωριό μας, η πόλις μας, η συνοικία. Δέν είναι τα τερατώδη κατασκευάσματα που μάς επιβάλλουν καί τα βαφτίζουν όπως θέλλουν στηριγμένοι πάνω στήν λευκή εξουσιοδότησι πού τούς παρεχώρησε η δική μας αφέλεια ή η αφροσύνη γιά να εισπράττη το δικαίωμα να ζή στίς πλάτες τών άλλων. Στόν τόπο μας τον ιδιαίτερο, έχουμε απαράγραπτα δικαιώματα. Αυτά πού έχουν ιστορικές καταβολές καί τα οποία οι επαγγελματίες τής πολιτικής κατάφεραν να μάς αφαιρέσουν. Πρόσχημά τους ότι η κοινότητα κόστιζε ακριβά ! Αλλά ένας κοινοτάρχης, δέν κόστιζε ούτε όσο κοστίζει ένα από τα πολλά οχήματα τού νέου δήμου που έφτιαξαν μέ το όνομα τού Καποδίστρια. Είναι τό έσχατο δικαίωμα πού μας έμεινε, να αρνηθούμε αυτούς τούς ψυχρούς καί άτεγκτους επαγγελματίες πού μετατρέπουν τήν ζωή μας, την καθημερινότητά μας, σε σκληρά, καταθληπτικά τιμολόγια γιά τα οποία τρέχουμε σκύβοντας καί παραιτούμενοι από τίς χαρές καί τα δικαιώματα στήν ζωή μας! dermatasp@yahoo.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου